Nie lubię Makłowicza. Wkurza mnie, drażni, irytuje. Co niedziela Karol miał swój rytuał, oglądał Cejrowskiego a potem Makłowicza a mnie doprowadzał do szewskiej pasji. Nie lubiłam tych jego pseudo kulinarnych programów, uważałam ze nie umie gotować a jego bajanie nie było aż tak pasjonujące bym musiała to oglądać.
Karol wręcz przeciwnie, lubił, oglądał, testował nowe smaki w naszej kuchni i przy jakiejś okazji dostał bodajże od mojej mamy książkę „CK kuchnia”. Stała zatem na regale obok mojej kochanej Zofii Czerny, Kuchni Polskiej od Karola babci i paru innych moich książek.
Wczoraj w ramach przygotowań świątecznych dyskusje o kutii, o przepisach. Postanowiłam przejrzeć co mówią moje księgozbiory. I tak po raz pierwszy od kilku lat otworzyłam „makłowiczową”.
Jak zaczęłam czytać dział słodkości przepadłam.
Rankiem chodziło za mną coś pysznego, pascha, melba… A potem doznałam olśnienia!
Pischinger o którym czytałam wczoraj!
„Oskar Pischinger był skromnym wiedeńskim cukiernikiem, żyjącym w drugiej połowie XIX wieku. Niezwykle sobie cenił zalety chrupiących wafelków. Od dawna nosił się z zamiarem zrobienia z nich tortu, ale pomysł wydał mu się z początku tak błahy i zwyczajny, że długo zwlekał, nim go zrealizował. Pischinger kosztował pierwszy kawałek tortu bez przekonania, zastanawiając się, czy rzecz tak prosta znajdzie uznanie klientów. Przy drugim kawałku nie miał już tych wątpliwości, a trzeci wprawił go w euforię. Klienci mistrza Oskara zareagowali natychmiast i zupełnie jednoznacznie. Przed cukiernią zaczęły się tworzyć kolejki, a nowy torcik należało zamawiać z wyprzedzeniem.
Dzieło wiedeńskiego cukiernika wytrzymało próbę czasu. Po dziś dzień, gdy do galicyjskiego domu przyjdą niespodziewani goście, gospodyni w pośpiechu przyrządza „piszyngera”, najczęściej pojęcia nie mając, komu zawdzięcza ten pyszny i prosty deser. Kiedy kolejny raz będziemy go przygotowywać, pomyślmy przez chwilę ciepło o jego twórcy”

Może nie do końca idealne dla mnie proporcje są w książce, ale przepadłam. Nabałaganiłam okrutnie ale smak wynagrodził wszystko. Generalnie warto eksperymentować by w tym wypadku znaleźć idealne proporcje, ja nie omieszkam jeszcze spróbować na pewno!
Deser banalny w swojej prostocie, ale przy tym po prostu pieszczący kubki smakowe. Gorzka czekolada, orzechy, masło… Bo desery z założenia nie mają prawa być dietetyczne;]Makłowicz po dniu dzisiejszym zdecydowanie zyskał w moich oczach. Bo lubię książki kulinarne, a jeszcze bardziej lubię gdy w klimat potrawy czy deseru wprowadzi mnie historia.
* fragment książki „CK kuchnia” Roberta Makłowicza

P.S. Koleżanki zdolne kuchenne, proszę o przepis na to jak idealnie rozpuścić czekoladę na polewę. Bo ja do ideału mam jeszcze daleko;] Dziękuję za wskazówki o lukrowaniu!

P.S.2. Ził ja jem surowe jajka bez skrępowania, wychodząc z założenia że prędzej zatruję się w knajpie niż w domu;]

P.S.3. zapomniałam się pochwalić że nastawiłam dziś podpiwek na święta!

Google+

Paulina H.