Nawet nie przypuszczałam że wciągniecie was w rozmowę o dobrej kuchni będzie tak proste.
Ostatnio dni biegną szalenie, dostałam prezent od Pauli, na świecie pojawiła się długo wyczekiwana dzidzia mojej przyjaciółki. Oczekiwanie na święta miesza się z zapachem szczęścia i jest obietnicą lepszego jutra.

Dziś też kuchennie, ale trochę inaczej.
W tym roku uparłam się na lukrowane pierniki. Bo tak i już. Bo nigdy nie lukrowałam, bo lukrowane są ładne. Z góry założyłam że dam radę, jakieś zdolności manualne mam, a do szczęścia jak się okazało po szybkim przeglądzie szafek brakowało mi tylko rękawa i tylek do dekoracji. Nie zastanawiając się wiele zakupiłam prosty zestaw cichutko wzdychając do profesjonalnego – szybko jednak cena mnie ocknęła.
W końcu listonosz przyniósł paczkę i dziś wielki dzień zaplanowałam.
Ukręcenie lukru nie było skomplikowane – przepis głosił że jedno białko i jedna szklanka cukru pudru. Poczułam, że będą schody jak cukru znalazłam znacznie mniej. Ale co tam – ja nie dam rady?



Lukier kręcił się pięknie. Potem napakowany do rękawa otrzeźwił mnie na dobre.
I w sumie mogłabym wmawiać sobie że był za rzadki, że tylka miała za dużą dziurę. Ale mam zupełnie inny wniosek. Lukrowanie jest sztuką. Wymaga precyzji, wprawy i dużo ćwiczeń.




Ja polukrowałam ale wygląda to bez szału. Frajdy było co niemiara, ale lukier „utarł mi nosa”, że to co z pozoru banalne wymaga treningu by było kunsztowne.
P.S. a do przyszłego roku muszę się dorobić profesjonalnych tylek;]

Google+

Paulina H.