Grudzień. W sklepach rozbrzmiewają kolędy, dekoracje zewsząd nas otaczają. Bombki, lampki, świecidełka. Czas intensywnego zastanawiania się nad potrzebami. Swoimi, cudzymi. Pytania – a co ty chcesz na gwiazdkę? Czego potrzebujesz?-  są na porządku dziennym, zarówno w moich ustach, jak i ustach mi bliskich.  Gorączkowo rozmyślam o tym, czego potrzebuję ja. Dziesiątej torebki, siódmej pary jeansów. Czy kupowanie kolejnego krawata, portfela ma jeszcze jakikolwiek sens?

Wspominając swoje dzieciństwo i fakt, ze w sklepach nie było nazbyt wiele myślę, że wówczas ta lista gwiazdkowych życzeń miała zupełnie inny wymiar. Społeczeństwo niedostatku, pustych półek, takie właśnie pamiętam lata 80. Dziś dla odmiany półki się uginają od przedmiotów. Można mieć tak wiele za niewiele. Jeansy za 50 zł, koszulkę za 20. Nie jest to dyskusja o jakości tych rzeczy, raczej o przesycie na jaki cierpimy jako społeczeństwo. Przesyt i nadmiar, rzeczy, prezentów kupionych dla samego kupienia.
Żyjemy tu i teraz. Konsumujemy niestworzone ilości wszystkiego, od jedzenia począwszy na przeżyciach skończywszy. Za wszystko płacimy niestety bardzo często pieniędzmi, których nie mamy. Okres świąteczny obfituje również w kosmiczną wręcz ilość reklam pożyczek, kart, rat. Weź dzisiaj, zapłacisz kiedyś. Żyj ma bogato, weź kredycik, pożyczkę na święta. Postaw się a zastaw się. Niczym trybiki w maszynie działamy zgodnie z tym czego oczekuje od nas producent kolejnej niepotrzebnej rzeczy.
Klikamy kolejne aukcje, kupujemy, bo przecena, bo okazja. Nie wybiegamy myślami naprzód. Co będzie za miesiąc, dwa, rok, 10 lat i później.

W tym roku moja mama została emerytką. Pracowała iks lat na to, co wypłaci jej państwo. Na szczęście pracuje. Jeszcze.
Cała ta koszmarna otoczka wokół pójścia mojej mamy na emeryturę, moje emocje, gdy raz na jakiś czas dostaję jakieś dziwne wyliczenia, których nie rozumiem a wiem, że od nich będzie zależała moja finansowa przyszłość i komfort, a raczej jego brak, przyprawia mnie o dreszcze. I takie ambiwalentne uczucia, gdy jak większość z Was euforycznie oddaję się życiu tu i teraz.

Gdy słyszę komunały dotyczące finansów jak „Pieniądze szczęścia nie dają” zawsze dodaję w duchu „ale  żyć pomagają”.

Co bym zatem chciała dostać pod choinkę w tym roku?
Komfort, spokój, bezpieczeństwo finansowe za jakiś czas. Wiarę, że prócz chleba będzie również na coś do chleba. Człowiek biedny ceni sobie każdą złotówkę, bogaty każdy grosz.

Bardzo lubię obdarowywać. Lubię też być obdarowana. Dlatego w tym roku prócz prezentów niestandardowych chciałabym dostać i sama podaruję konto emerytalne jako prezent. 

Prosto, łatwo, przez internet, bez podatku Belki a wpłaty odliczymy od tegorocznego PITu.

Czym jest IKZE? To forma oszczędzania w ramach III filaru – czyli prócz ZUS i OFE dodatkowy kapitał jaki odkładamy na naszą przyszłość.  To  dobrowolne wpłaty, które odkładamy na naszą przyszłość w samodzielnie wybranym funduszu inwestycyjnym.

Czy jest limit tego, ile możemy wpłacić? Wysokość środków, które można wpłacić na IKZE jest ograniczona. W 2017 roku roczna suma wpłat to maksymalnie 1,2 miesięcznego przeciętnego wynagrodzenia, czyli 5115,60 zł.
Niewątpliwą zaletą tego typu odkładania pieniędzy jest fakt, że zmiany w systemie emerytalnym nie spowodują przejęcia naszych wpłat na IKZE przez Państwo. Pieniądze bez zobowiązań wypłacamy w wieku 65 lat, możemy to zrobić również w każdym dowolnym momencie i wpłaty są dziedziczone. Możemy w dowolnym momencie również zmienić instytucję zawiadującą naszym IKZE.

A co prócz komfortu znajdzie się pod choinką? Od kilku lat są to prezenty mniej standardowe, łuk refleksyjny, zestaw do robienia skarpet na drutach, planszówki integrujące ludzi przy stole.  Czyli emocje i doznania, których doświadczymy podczas obcowania z tymi rzeczami.

Google+

Paulina H.