Jak wyszło, że sytuacja zabrnęła tak daleko, że od chodzenia z kijkami po okolicy doszło do startu w zawodach rangi Pucharu Polski? Bardzo prosto. Jestem typem człowieka, który jak coś zaczyna robić, chce wiedzieć maksymalnie dużo. Gdy przyszedł moment, że spróbowałam nordic walking stwierdziłam, że bieganie jest passe. Wszyscy biegają – pamiętacie ten wpis? Ja też próbowałam, zmierzyłam się ze starymi potworami i z nimi wygrałam, ale mimo mocy endorfin to nie było to. Wtedy zainspirowana faktem, że jedna z naszych turystek miała kije postanowiłam spróbować. Szybko okazało się, że to wciąga na tyle, że zainwestowałam w profesjonalne kije i nordic walking miało to coś, czego nie ma bieganie. 

Chciałam również zburzyć mit, że nordic walking jest dla starszych pań. Wiem, ze takie przekonanie wynika z tego co się obserwuje w parkach czy na chodnikach wokół osiedli. Starsze pańcie na koturnach, w klapkach snują się niemrawo a kijki im przeszkadzają. Te obrazki łączy z nordic walking tylko fakt posiadania kijków, choć równie blisko im do narciarstwa zjazdowego;] Koleżanka się śmiała, że nw jest mega hipsterski, w dzisiejszym świecie, gdzie ludzie biegają;]

Na pewno fakt jego uprawiania i to, że mówiłam, że jadę na zawody kijkowe wprawiało w konsternację większość mojego otoczenia;] Kijki niestety są postrzegane zupełnie bez sensu jako szczyt obciachu a rywalizacja na zawodach dla laika wydaje się niczym wyścig z balkonikami;]

Nic bardziej mylnego, poziom profesjonalizmu mnie zszokował. I zupełnie nie chodzi mi o profi ciuchy u wielu osób, mega zegarki sportowe, getry kompresyjne. Ale o podejście do rywalizacji, poważne i wręcz momentami niebezpieczne na trasie.

Nordic walking uruchamia 90% mięśni naszego ciała, więc bije na głowę bieganie w tej materii. Jeśli dajemy z siebie wszystko i idziemy w dobrym tempie to tętno mamy takie jak przy bieganiu. Przy nw zdecydowanie można się zmęczyć. Można sobie iść lajtowo 10 km, albo po 3 km wrócić mokrym jak szczur.

Jeśli nie wierzycie że chodzenie z kijkami jest mega- zapraszam do mnie, na wspólny trening.

Wracając do samych zawodów – gdy przeczytałam, że są tak blisko postanowiłam spróbować. Wszak do Hajnówki ode mnie nie jest jakoś kosmicznie daleko.  Na najkrótszym dystansie, czyli na 5 km.

Czy miałam jakieś założenia? Nie chciałam zostać wyeliminowana za nieprawidłową technikę – na zawodach rangi Pucharu Polski na trasie są sędziowie oceniający styl. Nie chciałam też zrobić czasu większego niż 50 min. Założyłam sobie, że mega sukcesem życia byłoby pójść w 45 min – to był w moim mniemaniu szczyt moich możliwości.

Zrobiłam ten dystans w 43 minuty z groszami, w swojej kategorii wiekowej (30-39) byłam 17 na 30 kobiet, więc myślę że na pierwszy raz znaleźć się w środku stawki to mega sukces.

Zawody prócz podziału na dystanse – 5, 10 km i półmaraton, są również podzielone na kategorie wiekowe. Jeśli myślicie, że im starsi tym wolniejsi jesteście w poważnym błędzie. Na trasie mijamy się z różnymi kategoriami wiekowymi. I wierzcie mi, że gul człowiekowi skacze jak babeczka 60+  idzie obok 10 km i pociska w takim tempie, że ja nie jestem w stanie nadążyć.

Im bliżej mety, tym większe były emocje, euforia, że się udało przede wszystkim wygrać ze swoimi słabościami, zaraz potem kolejna fala radości, że się zrobiło więcej niż wydawało się, że jestem w stanie!

Po mecie zdecydowanie potrzebowałam wytchnienia i uporządkowania przemyśleń. Zdarzył się też średnio fajny incydent, ale to temat na zupełnie inny wpis.

Nie zabrakło też atrakcji dla najmłodszych w postaci mini nordic walking – więcej zdjęć na pewno będzie we wpisie o którym intensywnie myślę, o dzieciach i rywalizacji sportowej;]

Czy pojechałabym jeszcze raz by zawalczyć? Oczywiście!

Ubolewam nad tym, że mieszkam w tej części Polski, w której kije nie są zbyt popularne mimo fantastycznych terenów ku temu a co za tym idzie nie ma zawodów i imprez nordic walking.

A może to po prostu znak, że trzeba wykreować modę na nordic walking?  By nie kojarzył się z pańciami w klapkach – choć, niezaprzeczalnie lepiej, że chodzą z kijami niż oglądają Trudne sprawy. Nawet jeśli robią to nieprawidłowo!

A wy próbowaliście kiedyś? Czy raczej jesteście w tej negującej grupie, która nie próbowała a uważa, że to beznadzieja?