Mieszkamy na wsi, jesteśmy z miasta. Taka hybryda, gdzieś pomiędzy „miastowym” będącym na wsi określeniem pejoratywnym a „miejscowym”, którym tak naprawdę będzie dopiero Lew. Kim jest zatem taka hybryda? Kolega się śmieje, że stażystą, a staż wioskowy trwa pięć lat. Po tych pięciu latach będziemy już „wioskowymi”. Bo miejscowym jak wynika z pokrętnej nomenklatury nie mamy szansy i tak być. 

Pokonywanie kolejnych etapów wiejskiego wtajemniczenia mieszkając na wsi jest nieuniknione, zdobywanie nowych umiejętności i sprawności sprawia, że człowiek wkładając w cos pracę bardziej docenia cudzy wysiłek.

Wykopki były właśnie takim wydarzeniem, niczym „eventem” na skalę miejską, wcześniej umówionym, gdzie zadaniem zgromadzonych było wykopanie kartofli, zanim zrobią to jelenie. 
Tak naprawdę to mogłyby być niezłe warsztaty dla ludzi z miasta, wykopki a potem ognisko, błogie leżenie na kocach z modnym printem, sielanka niczym z dzieł Chełmońskiego. Swoją drogą, przed wykopkami mówiąc w rozmowie telefonicznej, jakie mam weekendowe plany, zostałam zapytana „A kto organizuje te wykopki?”. Więc coś jest na rzeczy i może za rok pokuszę się o taką biletowaną atrakcję dla szerszego grona.

Jak na stażystów poszło nam nieźle, wszak do samego końca nie wytrwaliśmy ale prawie do końca. Nagrodą za trud były ziemniory na zimę. I mimo, że do domu jak przystało na „miastową nie nawykłą do takiej roboty” wracałam na czworaka, to na kolację do przeciwzapalnych i przeciwbólowych leków jadłam pyry. Tłuczone z masłem, tak jak lubię najbardziej.

Google+

Paulina H.