Skończyłam drugą tkaninę, to dobry i zły znak. Dobry bo zrobiłam ją sama, całkowicie sama a zły bo to też znak ze plener ma się ku końcowi.
Zdjęc całej tkaniny nie mam bo i całej nie widzialam, bo im więcej plotłam tym więcej zwijało się.

Było twórczo a nawet bardzo twórczo. Prócz straganów twórców ludowych przebiegała bez zmian, no może prócz tego ze pracownią tkacką zawładnęły wizjonerki.
Każda z wizją, każda z koncepcją w głowie.
W mojej głowie siedzi domek, z okiennicami, otoczony kwiatami. Mam plan skończyć go do końca warsztatów. Ale ten domek będzie mój, taki wymyślony i od A do Z wytkany samodzielnie.
Błędy w nim są ale czyż nie na tym polega nauka?

Moje dzieło jest cudne, śliczne i w ogóle naj! Znam w nim każdą niteczkę, każdą miałam w rękach przynajmniej kilka razy.
Wczoraj stan niemal euforyczny podczas obcinania tkaniny, nieco mniejszy podczas wiązania – wiązanie frędzli wcale okazuje się nie łatwe.

Przyszłam rano i dowiedziałam się ze mam niespodziankę! Kochana Tereska zrobiła mi tkaninę do momentu w którym musiałyśmy uciąć. Ależ mi się miło zrobiło!
A dziś się tkało dobrze, coraz lepiej. Powoli zaczynam rozumieć co trzeba wybrac by było widać wzor, czasami eksperymentuję, co raz wychodzi super a raz trzeba pruć bo tak zachwycona ze zrobiłam szyję zapomniałam ze człowiek raczej ma dwie ręce;]

Rano niteczki zostały elegancko przywiązane i można było zabierać się do roboty.