czyli IX Zlot Słowian Bałtów i Wikingów.

Zapytacie co mają wspólnego obie te kwestie? Więcej niż się wydaje.
Całą sobotę spędziliśmy w Mielniku nad Bugiem na zlocie. Pierwszy raz byliśmy na takiej imprezie, pojechaliśmy nie do końca wiedząc, czego się spodziewać. Nie będę się rozpisywała nad tym, jak profesjonalnie cała impreza była przygotowywana. Cały dzień wypełniały ją atrakcje, od potyczek wojów po wspólne tańce. No i robienie zdjęć. Wybawiliśmy się wszyscy, łącznie z Lwem.
I tu zbliżam się do meritum. Uwielbiam robić ludziom zdjęcia, wprost ubóstwiam takie imprezy, gdzie można złapać ulotne chwile naciskając spust migawki.
Robienie zdjęć to coś, co robię ponad pół życia. To Karol wprowadził mnie w arkana fotografii, jeszcze tej kliszowej i wszystkiego mnie nauczył. I w sumie poderwał na swoją pasję;] Godziny spędzaliśmy razem wywołując klisze i robiąc odbitki, na kupionym za długo odkładane pieniądze ilfordowskim papierze. Potem przyszły jakieś wygrane konkursy, wystawa w Rotterdamie, kolejne aparaty.
I nadeszła era cyfry.
Pstryk i zdjęcie.
Mając małe dziecko ciężko znaleźć równowagę, między tym co było kiedyś wielką pasją a słodkimi zdjęciami do albumu.
Wczoraj zapchałam do cna kartę w aparacie. A wracając gdy dziecię słodko spało w aucie, zmęczone wrażeniami, stwierdziłam, że nie zrobiłam mu żadnej pamiątkowej foty. Do albumu, dla dziadków, ciotek i potomnych.
Tylko całkiem niezły reportaż.
Czy było mi z tego powodu smutno? Niespecjalnie. Bo rzecz w tym by mając dziecko, być nie tylko rodzicem wypranym z marzeń i pasji. By się realizować niezależnie od tego, że mamy dziecko. By być człowiekiem szczęśliwym, z błyskiem w oku.
I dlatego ten blog nigdy nie będzie blogiem typowo parentingowym. Ja też wychowałam się jak to mówi mój mąż w hipisowskiej rodzinie, gdzie poznałam co to znaczy mieć pasję. I mam zdecydowanie więcej wspomnień z dzieciństwa niż jednowymiarowych zdjęć.