Nigdy w życiu nie miałam tyle stresów, co będąc matką właśnie. Nie jest to takie proste, jak pokazują na szklanym ekranie. Poranek, matka w pełnym makijażu nakrywa do stołu, wszyscy zdrowi, uśmiechnięci, wypoczęci. Wszystko to ściema tak naprawdę a my dajemy się ponieść tej wizji i gonimy niedościgniony ideał. 

Nigdy w życiu, tak bardzo się nie bałam, jak o swoje dziecko.  Głupi z pozoru, katar, gorączka powoduje że przestaję trzymać fason. Stres mnie zjada, bezsilność. Że mały człowiek taki bezradny, że cierpi a ja choć kocham najbardziej na świecie, nie umiem pomóc. Trzeba czekać aż lek zacznie działać, aż przejdzie, minie. Niby oczywiste, ale to chwile kiedy pękam. Kiedy, mimo, iż racjonalnie ogarniam rozumem, że trzeba czasu na wyzdrowienie, na zadziałanie medykamentu czuję się bezradnie. Czuję wtedy, że nie jestem „super power mum”, a presja jest bym była. Zawsze, wszędzie, w środku nocy.
Uśmiechnięta, zrelaksowana, wypoczęta, włos błyszczący, pełen makijaż, nienagannie wyprasowane modne ubranie.
Wiem, ze się nie da, racjonalizuję to, że życie to nie zawsze bajka ale totalnie czuję wtedy się jak dziecko we mgle.

Ostatnio na tapecie mamy bóle wzrostowe. Masować nóżki, ciepła kąpiel. Trzecia w nocy, dziecko płacze rozdzierającym szlochem, że mocno boli. Noszę, płaczę razem z nim. I choć wiem, że minie, że pediatra uspokaja, że takie rzeczy się zdarzają, gdy płacze ktoś, kogo kocham najmocniej po prostu cierpię razem z nim.

Mało mówi sie matkom, że mają do tego prawo. Prawo do gorszego dnia, do łez i poczucia bezsilności. Takie tabu, zepchnięte w kąt przez sielskie wizje.

Stoję ze swoją mamą w kuchni, pytam, czy kiedyś przyjdzie taki dzień, że nie będę tak się o niego bać. A mama patrzy na mnie szklanymi oczami, i wtedy rozumiem, że nie. I w jej oczach widzę, że po ponad 30 latach niewiele się zmienia. A miłość powoduje troskę, podwójną. O mnie i Lwa.

Google+

Paulina H.