„Nie­któ­rzy uwa­ża­ją, że kie­dy jesteśmy zmę­cze­ni, na­stę­pu­je opóź­nie­nie w prze­ka­zy­wa­niu in­for­ma­cji do świa­do­mej czę­ści mó­zgu, więc in­for­ma­cja do­cie­ra do nas już po tym, jak przez pe­wien czas tkwi­ła w pod­świa­do­mo­ści. Dla­te­go do­świad­cza­my tego jako roz­po­zna­nia. Zmę­cze­nie może tłu­ma­czyć, dla­cze­go prze­ży­cia déjà vu wy­stę­pu­ją najczęściej pod ko­niec ty­go­dnia pra­cy. Ale to mniej wię­cej wszyst­ko, co po­tra­fi stwier­dzić na­uka. Że piątek to dzień déjà vu” *

Tak też się czułam, gdy włożyłam na plecy nosidło i znów mogłam nosić Lwa. Że to już się zdarzyło, że czułam te emocje.

I nie chodzi tu zupełnie o przyziemny klimat ciężaru na plecach ale o emocje bliskości. Lwa nosiliśmy od samego początku. Najpierw mało odważnie, a potem po warsztatach z Ewą Jarymowicz całkiem pewnie.

Chusty przeróżne, pasiaki, pawie, cała szafa potocznie mówiąć „szmat”. Szmat, z tórych niejedna miała wartość taką że Karolowi oczy robiły się jak 5 zł, że takie drogocenne te pawie jak z kapy babci. Ja zaś opowiadałam z pasją o 5 m materiału, że mam kolczyki pod kolor i tyle chust, że zawsze znajdę pasującą do ubrania.

Ale nie o pasowanie tu chodziło, tylko o bliskość, o idealny uspokajacz, wolne ręce, wygodę. Nosiliśmy bardzo dużo.

W zasadzie budowę kończyliśmy z Lewkiem w nosidle. Bo nosidło okazało się w warunkach budowlanych łatwiejsze do ogarnięcia niż kilka metrów materiału. W nosidle Lew chodził z nami na grzyby, puszczał konie, sadził drzewka, wyrywał chwasty w ogrodzie. Mały noszeniak.

Gdy przyszedł dzień, gdy skończył rok, że ostatni raz go zamotałam, bo się zbuntował było mi smutno. I takie smutne zdjęcie też mamy, z tego ostatniego razu…

Że ta moja kolekcja jak psu na budę, że skończyły sie przytulaki a zaczął okres samodzielnej eksploracji świata. Samodzielnej, bo o wózku też nie było mowy.

Z części aktywności musieliśmy zrezygnować, bo wózek, nawet jeśli nie rodzi już buntu – to nie daje rady, w lesie, w krzaczorach. Pamiętacie ten wpis?

Rozwiązanie pojawiło się szybciej niż przypuszczałam, bo zupełnie nie pamiętałam o tym, że są też nosidła ergonomiczne dla dużych dzieciaków. Nosidło na stelażu mnie odstraszało, bo szukałam czegoś co mogę schować w wielką kieszeń, a nie stelażu z którym muszę zasuwać po lesie nawet jeśli dziecko nie wyraża potrzeby by je nieść.

Znalazłam Tulę Toodler, można w niej nosić od 11-22 kg.

Gdy zobaczyłam wzór Folk Art po raz kolejny poczułam się dziwnie. Że to już było, te noszenie i ten kogut. Że podobnego namalowałam lata temu na desce, która jest lampką nocną w sypialni. Poczułam, że ten kogut tam jest niczym zaprojektowany dla mnie. Piękny, ludowy taki, klimatyczny. Idealnie wpisujący się w klimat jaki czuję.

Obawiałam się, że noszenie 15 kg może być ciężkie, nawet jeśli nosidło jest wygodne. Zupełnie niepotrzebnie, okazało się, że nosi się podobnie, jak się nosiło 8 kg. Dobrze uszyte, ergonomiczne nosidło idealnie rozkłada ciężar dziecka i jest wygodnie. Wygodnie dla obu stron. Lew nie chciał wyciągnąć rąk ponad panel, wygodnie mu było z rękoma z boku – tak jak noszony był dawno temu. Nie upierałam się, wychodząc z założenia, że wie i czuje lepiej.

Była euforia, bo w końcu mogłam beztrosko połazić po lesie, po krzaczorach, trudnym terenie. Coś, z czego tyle czasu rezygnowałam, uważajac, ze sie nie da okazało się na wyciągnięcie ręki. Spędziliśmy w lesie kilka godzin, co jakiś czas korzystając z nosidła, bo mały człowiek się zmęczył.

Czy bolały mnie plecy po powrocie? Nie.

Bark też nie bolał, a to dla mnie jest dobry wyznacznik, bo po operacji on jest barometrem dyskomfortu.

Emocjonalnie to też fajne przeżycie, zwłaszcza, że noszenie było dla nas bardzo ważne i budowało fajnie bliskość rodzica i dziecka. I było fragmentem układanki jakiego mi brakowało. Brakowało od dawna, bo na rękach dam radę nosić go chwilę, na biodrze dłużej. A czasami zwyczajnie obie strony potrzebują innego wymiaru bliskości.

 

*Cytat pochodzi z książki Jo Nesbo „Policja” (dla rówowagi sielskośći słucham mrocznych słuchowisk;)

 Wpis powstał przy współpracy z

 

Nosić nauczyła nas Ewa Jarymowicz, doradca chustonoszenia, chustomama, która też zaszczepiła we mnie wielką miłość do wszelakich „szmat” i którą gorąco polecam każdej przyszłej chustomatce.