Bez dwóch zdań. Z przerażeniem zatem myślę o tym, co będzie, jak w końcu za naszymi plecami, cichaczem po raz kolejny posłowie podejmą próbę przegłosowania ustawy o prywatyzacji lasów. Tak jak 18 grudnia. I wtedy skończy się wolność w naturze. Chyba, że będzie się miało własny las. Gdzie zatem zabiorę kiedyś swoje wnuki?

Czy obawiam się, że lasy prywatne zostaną wycięte?  Nie, bo to nie jest takie proste jak się krzyczy. Chyba tego najmniej się obawiam. Boję się za to że zostaną ogrodzone, że skończy się beztroskie penetrowanie krzaków. Że będzie bilet wstępu, na zbieranie grzybów czy jagód do niektórych tych miejsc. A cała reszta będzie ogrodzonymi wysoką siatką enklawami, niedostępnymi dla zwykłego zjadacza chleba.

Brak kontaktu z przyrodą prowadzi do deficytu natury. Gdy lasy będą prywatne, dzieci nie będą miały szansy zobaczyć jak wygląda las w naturze. Będą znały go z książek, zdjęć i filmów przyrodniczych. A chyba nie o to chodzi. Ważną kwestią na pewno jest temat tego, jak wygląda edukacja przyrodnicza w szkole, ale to już zupełnie inna historia, na inny wpis.

Za to na pewno jest oczywiste, że obcowanie z przyrodą wpływa na zdrowie fizyczne, psychiczne i rozwój duchowy. I że kontakt z przyrodą jest tak samo ważny jak dobre odżywianie czy wystarczająca ilość snu.

Po co Wam to piszę? Zaczyna się przedwiośnie, widoki ze zdjęć pozostaną już tylko wspomnieniem. Zachęcam zatem do tego, by zamiast zabierać dzieci do kina czy na przysłowiowe „kulki” zwyczajnie je wywietrzyć. W lesie.
I zdążyć zaszczepić w dzieciach miłość do natury, leśnych eskapad zanim z dobra ogólnodostępnego staną się ekskluzywną rozrywką.

Google+

Paulina H.