Wychowałam się w garażu. Tak jakoś wyszło. Że po szkole rzucałam sruuu plecak na tylne siedzenie tatowego auta i ruszaliśmy w rejs. Po kolegach, po garażach. Czasami z tatą do pracy. Zwykle póki mama nie wróciła z pracy. 

Taki system miał niezaprzeczalnie wiele atutów. Nie musiałam siedzieć w sama w domu a i obfitował w walory edukacyjne i poznawcze. Poznawałam ludzi, fajnych, barwnych, słuchałam z nimi bluesa nieraz odrabiając lekcje przy stole w garażu. Zwykle jednak zaglądałam pod maskę, właziłam w sukienkach do kanału.
Czego się nauczyłam w dzieciństwie? Że bagnet nie dotyczy tylko broni z wiersza Broniewskiego a służy do sprawdzania poziomu oleju. Kolegom rozrysowywałam budowę i to jak pracują tłoki w silniku. 
Pamiętam gdy po ślubie rozkraczyło nam się na skrzyżowaniu auto a ja wiedziałam, że należy przeczyścić kopułkę rozdzielacza i palec. Ba nawet wiedziałam jak to zrobić i zrobiłam to!

Jako posag niosłam między innymi wiedzę motoryzacyjną i umiejętność wiercenia oraz obsługi szlifierki.

Gotować też umiałam – jajko, parówki i wodę na herbatę. Nie kręciło mnie to wtedy, nie czułam presji, że muszę to umieć. Za to kręcił wiatr we włosach w terenówce i toczenie na tokarce nóg do krzeseł na technice w podstawówce.
Nikt mnie jako dzieciaka nie zmuszał do tego bym w fartuszku podawała własnoręcznie upieczone ciastka, rodzice dali mi wolność czerpania z tego co mnie interesowało.
Po co to piszę? Po to by nie dać się zafiksować, że musimy dziecko zaopatrzyć w umiejętność społecznie przypisane płci. Bo zwyczajnie bardziej opłaca się nabyć zupełnie inne niż oczekuje od nas społeczeństwo. Bo mając tyle lat co mam musiałabym się mocno nagimnastykować by nauczyć się o garażach i warsztatach tyle co umiałam jako nastolatka.

A skąd to wiem? Bardzo bym się chciała nauczyć spawać. Tylko nikt nie chce już teraz mnie nauczyć…