Święta tuż tuż. Przed nami ultramaratony za stołami. Karpik, śledzik, tatarek, kaczka ze śliwkami, sałatka jarzynowa, grzybki z cebulką i kapustka na ciepło. Potem serniczek cioci Krysi, makowiec mamusi, piernik zagryzany pomarańczami w czekoladzie. Istna orgia obżarstwa. Co dalej? Dalej na kanapę, fotelik, nóżki w górę i jak to mawiała moja babcia, zawiązuje się sadełko. Bo przecież jest za zimno, by opuścić tę krainę pierogiem i boczkiem stojącą. Czy jest tak faktycznie? 

Grudzień. W sklepach rozbrzmiewają kolędy, dekoracje zewsząd nas otaczają. Bombki, lampki, świecidełka. Czas intensywnego zastanawiania się nad potrzebami. Swoimi, cudzymi. Pytania – a co ty chcesz na gwiazdkę? Czego potrzebujesz?-  są na porządku dziennym, zarówno w moich ustach, jak i ustach mi bliskich.  Gorączkowo rozmyślam o tym, czego potrzebuję ja. Dziesiątej torebki, siódmej pary jeansów. Czy kupowanie kolejnego krawata, portfela ma jeszcze jakikolwiek sens?

Bardzo lubię spędzać czas z ludźmi, lubię ich gościć. Lubię również chodzić w gości. Jednak gdy wybieram się do nowego domu – zawsze staram się pamiętać by zapytać, czy w domu są koty. Skąd takie pytanie? Po prostu zwyczajnie mam obawy, że ktoś popędzi mi kota!

Gdybym miała jednym zdaniem określić jak się wychowałam, chyba najtrafniejsze byłoby zdanie będące tytułem wpisu -  „wychowałam się w warsztacie”. Nie byłam klasycznym typem dziewczynki mieszającym z mamą powidła czy wycinającym ciastka. Pamiętam, że uwielbiałam gdy po lekcjach mogłam wrzucić na tylne siedzenie auta tornister i jechać z tatą „gdzieś”. W sumie bez znaczenia pozostawało czy jadę z tatą do pracy do klienta, czy załatwiać urzędowe sprawy. Po prostu lubiłam być pasażerem. Lubiłam też tournee po warsztatach samochodowych, w których koledzy mojego taty składali z miliarda elementów samochody.