Trzylatek na łyżwach wydawał mi się pomysłem z kosmosu. Naprawdę. Nie widziałam tego wcale. Na pewno sama z własnej nieprzymuszonej woli nie wybrałabym lodowiska jako formy rodzinnej aktywności w tym sezonie. W moim przekonaniu Lew był za mały. Do czasu aż z dnia na dzień musiałam to sobie wyobrazić, albowiem zostaliśmy zaproszeni do małej dziewczynki na urodziny na łyżwach. Czy zatem można pójść z trzylatkiem na łyżwy? Czy jest szansa na dobrą zabawę dla wszystkich? Co zrobić by wypad na lodowisko mógł być zaliczony do udanych?

Po pierwsze dla trzylatka sformułowanie „idziemy na łyżwy” brzmi prawie jak „lecimy w kosmos”. Przypominamy sobie, kto w znanych książkach, bajkach jeździł na łyżwach. Przypominamy dziecku te obrazy (jezdził np. Niedźwiedź, ten od Maszy) i szusujemy na sucho w skarpetach po domu.  W skarpetach można robić nawet potrójne axle.

Po drugie, temat łyżew. Ja ze swojej strony polecam łyżwy dwupłozowe na pierwsze wypady. Sytuacja jest na tyle nowa i stresująca dla dziecka, że dodatkowo aspekt łapania równowagi może całą naszą wspaniałą wyprawę obrócić wniwecz.
Łyżwy dwupłozowe trzeba sobie kupić, bo w wypożyczalni ich się nie uświadczy.
Zapinają się na paski do butów, mają regulowany śrubą rozstaw więc mogą nam posłużyć kilka sezonów.

Po trzecie zaprawa na sucho. Zakładamy łyżwy w domu i zasuwamy. Wiem, wiem, powiecie mi, że to kontrowersyjne, dewastuje podłogi i takie tam. Ale robimy to tylko raz w życiu, no dobra, dwa, bo potem tak oswoimy dziecko z łyżwami jednopłozowymi.
Dzięki takiej zaprawie na sucho w łyżwach, dziecko będzie wiedziało, co je czeka i z czym to się je.

Po czwarte, szykujemy dobre ubranie na łyżwy. Ubieramy dziecko na cebulkę, mając na uwadze, że jak się człowiek rusza to jest mu bardzo ciepło. Na cebulkę, nie na bałwanka, który nie da rady się ruszać. Dziecku ma być ciepło, ale musi mieć swobodę ruchu.

Po piąte – kask. Bezdyskusyjnie. Mój syn jezdzi na rowerze w kasku, na konie też wsiada, nawet na chwilę w kasku. Nie mamy specjalnego kasku do aktywności zimowych – przynajmniej na razie więc włożyłam mu kask rowerowy. Zawsze lepszy nawet kask rowerowy, niż uderzenie w taflę lodu. Tak, tak, wiem, że zaraz padną zarzuty, że kiedyś bez kasków się jeździło i takie tam. Kiedyś też dzieci jeździły bez fotelików samochodowych a noworodki 600 g nie miały szans na przeżycie.
Kask docenia się zwłaszcza wtedy, kiedy dziecko upada na lodowisku i wali głową w taflę. Po czym wstaje i jedzie dalej.

Po szóste – dajemy dziecku szansę. To, że nam się wydaje, że  nie da rady, oznacza to, dokładnie tyle, że nam się wydaje. Nie podcinajmy dzieciom skrzydeł, nie jest to równoznaczne z namawianiem do tego by zrobiło potrójny tulup, ale puśćmy jego dłoń, jeśli ma na to chęć. Co najwyżej się wywróci.

Po siódme – nastawienie rodzica, że będzie dobra zabawa. My nie byliśmy na łyżwach pewnie z 15 lat, więc też w lekkim stresie, jak będzie.
Jeśli my wierzymy, że będzie dobra zabawa, pewnie będzie. Lew z przerwami zasuwał prawie 2 godziny;] Ja spasowałam bardzo szybko, a Karol miał poważne obawy jak się na drugi dzień odegnie po jeździe z pingwinem.

Po ósme – im wcześniej zaczniemy i w bardziej pozytywny sposób, tym szybciej dziecko się nauczy. A to jedna z tych umiejętności, którą warto mieć. Stres jest dopiero wtedy kiedy trzydziestolatek zmaga się pierwszy raz na łyżwach a jego wewnętrzny głos mówi, że tylko on jeden nie umie jeździć.
Ja zaczęłam się uczyć jeździć w wieku Lwa, mama opowiadała, że trzymając za szalik, bez kasku i w mikrofigurówkach.
Na lodowisku po 15 latach przerwy od ostatniej wizyty, nie czułam się początkowo swobodnie, nie mniej jednak to umiejętność z gatunku „jazda na rowerze”, której się nie zapomina, tylko trochę więcej czasu trzeba na uzyskanie gracji i swobody.

Google+

Paulina H.