Wtorek. Dzień koszmarnej migreny. Leżę od rana pozycji horyzontalnej i czekam aż minie. Czekam na zbawienie. Jedyne pomagające mi leki właśnie się skończyły, więc piąta godzina leżenia mija mi w oczekiwaniu, że ból przejdzie. Trzeba jechać po leki, chcę jeszcze lody. Karol wsiada w auto, Lew w przedszkolu więc udaję, że próbuję zasnąć. Z odrętwienia wyrywa mnie telefon Karola. Że pod Biedronką „dary losu”. Tak żartobliwie blogerzy mówią na rzeczy „za darmo”. Tych darów losu 30 kg, zabiedzone i pełne kleszczy.

Dzwoni i informuje, że biedna suka, że sie błąka. Że sutki widać po szczeniakach, tragiczna sierść, kleszczy więcej niż sierści. Wiem, że dzwoni tak naprawdę, bo pyta, czy ratujemy. Mówi, że kręciła się przy kubłach na śmieci próbując znaleźć coś do jedzenia.
Ratujemy, dzwonimy po znajomych, wetach, leśniczych, myśliwych. Suka w typie posokowca nie należy do popularnej rasy w każdym bloku. Nikt nic nie wie. Rozpuszczam wici.

Miła sympatyczna, pieszczoch. W aucie zasiada na fotelu pasażera, jakby jeździła całe wieki.Pędzimy do przedszkola, bo czas się kurczy, z przedszkola do weta. Czipa brak, tatuażu też. Za to zęby starte jak od gryzienia kojca.Dostaje leki, by się nie rozwinęło cholerstwo od kleszczy. Bo cała jest jednym wielkim skupiskiem kleszczy, skóra i sierść w fatalnym stanie, grzybica, która pewnie będzie wymagała długotrwałego leczenia i nakładu finansowego sporego. Zaropiałe wielkie smutne oczy.
Zabieramy do domu, bo przecież nie można tak zostawić psa w potrzebie.

Znajda.

W domu czeka Buła, niewiele myśląc nazywamy „nową” Pajda.

Pajda – znajda.
Z oczami pełnymi miłości.

Przeglądam portale regionalne, wszelkie możliwe miejsca w sieci gdzie ktoś może jej szukać.
Nie szuka nikt.

Serce boli, że tak jest. Bo zwyczajnie jest fajna, miła.
W domu nasze psie stado przyjmuje ją bez większych zgrzytów.

Z Bułą komitywa. Lew na razie z dystansem zaszczepionym przez nas, ona jest łagodna i miła. Ale trzeba na razie w stosunkach tej dwójki dużo dystansu.

Przychodzi wieczór, mości się w łóżku Buły. Jakby to było jej łóżko.

Jutro Karol jej zrobi jej własne. Pajdowe.

Nie planowaliśmy czwartego psa, nie planowaliśmy posokowca.

Czasami życie pisze własne scenariusze.

P.S. Świat jest mały i okazuje się, że błąka się już długo, i przemierzyła spory kawałek. A kilkadziesiąt kilometrów dalej nikt też jej nie kojarzył. Widać było pisane, że w ostatniej chwili Karol zjechał na ten parking. I uratował psie życie…

Google+

Paulina H.