Marzył mi się Singer. Babcia swojego oddała znajomej, pozostało szukać innymi kanałami. Choć w środku taki żal, że to będzie coś co historię swoją tworzyło wśród innych ludzi.
Jakieś 6 lat temu zmarła babcia mojego męża, mąż na pamiątkę wziął maszynę do szycia, bo wiedział że ucieszy mnie;] Maszyna trafiła do nas ale była daleka od tego co on pamiętał jako dziecko, daleka też od wyobrażenia maszyny jaką bym mieć chciała. I tak trafiła do szafy, udając że jest stolikiem na którym Karol puszczał wodze fantazji tworząc kreatywny bałagan.
Gdy temat maszyny wrócił a my oglądaliśmy na aukcjach kolejne usilnie mnie namawiał, że mi odda tą z szafy. A ja widząc w tym tylko podstęp, ze chce mieć w szafie więcej przestrzeni upierałam się że nie chcę jej na widoku, że daleko jej do tego co sobie wydumałam.
Dziś chwila czasu wolnego. Otwieram szafę i widzę coś zupełnie innego niż sobie wyobraziłam. Jak wielkie było moje zdziwienie!
Otworzyłam blat, wyciągnęłam maszynę – ba wygląda na to że jest sprawna aczkolwiek zabrakło mi fantazji jak przełożyć nitkę od bębenka by mieć ją na górze.
No i zaczarowała mnie. Spojrzałam na nią zupełnie innym okiem, a po krótkiej rozmowie już przecieraliśmy ją, woskowaliśmy na biało i patynowalismy nogi. Zdjęcia „po” pojawią się jak wosk zostanie wyszlifowany a całość polakierowana!

W powietrzu czuć wiosnę, widać w końcu niebo przez połaciówki na których nie ma śniegu. Słońce świeci bezlitośnie obnażając brudne okna;] No i czuć twórcze wibracje!

Wnioski z dzisiejszego przedpołudnia:
- zamiast się upierać jak osioł zobacz, bo rzeczy czasem bywają zupełnie inne niż nam się wydaje!
A ja dzięki temu, że przestałam się upierać zyskałam wymarzoną maszynę do szycia, maszynę ze wspomnieniami z dzieciństwa Karola, maszynę z duszą!

Google+

Paulina H.